با سلام و عرض ادب خدمت همنوردان عزیز لطفا این مطالب را با دقت بخوانید بسیار مفید است
باعث میشود قدر زمان فعلی و امکانات ورزشی حال حاضر را بدانیم و تحسین کنیم پیشکسوتان و بزرگان ورزش این مرز و بوم را که با چه مشکلات و مشقاتی ورزش این کشور را معرفی کردنند.

 دوران کودکی
استاداحمد ایزدپناه در سال 1289 در تهران پشتمسجد سپهسالار به دنیا آمد: آن زماندور تهران خندق بود. ما با بچه ها درکوچه های پشت مسجد مسابقه دو می دادیم، آن زمان یخچال ها بهترین مکان برایبازی بچه ها بودند. کودکیمن اینطوری گذشت. مسابقه دو در یخچال و دور خندقمی دادیم. هنوز طعم شیرین فوتبال آنزمان یادم هست. یک روز بادکنک گوسفندو یک روز بادکنک گاوی را باد می کردیم و بازی می کردیم . یک روز هم کهدسترسی به این جور توپ هانداشتیم جوراب هایمان را پر از پنبه می کردیم ومی دوختیم و می زدیم. هیچ وسیله وامکاناتی نداشتیم.»

 

المپیک ایران
سال1303 در میدان مشق نظامی (وزارت امورخارجه امروز) مسابقه ای ترتیب داده شد به نام المپیک ایران که همهورزشکاران خارجی و داخلیشرکت داشتند، این اولین مسابقه نیمه رسمی بود کهمن هم تماشاگرش بودم . برادرم دکترایزدپناه در صد متر و پرش طول برندهشد. البته از سال 1300 مسابقات فوتبال غیر رسمی برگزار می شد که توسطمرحوم ابوالفضل صدری رئیسمجمع ترقی و ترویج فوتبال بود که بعد من مسئولششدم.

 دوچرخهسواری با اسب  -  - مسجد و تیر چراغ برق
در سال1313، اولین مسابقه رسمی دوچرخه سواری را هم گذاشتیم با دوچرخه های معمولی، درمسیرتهران تادربند و از دربند تا تهران. یک مسابقه دوچرخه سواری حداقل 10 تاماشین و موتور و وسیلهنقلیه لازم دارد ولی ما هیچی نداشتیم. آمدیم ازفرمانده سوار دانشکده افسری، سرگردافخمی ده تا اسب قرض گرفتیم. از پیچشمیران تا دربند یک کیلومتر به یک کیلومتر، یک سوار روی اسب را سر هرکیلومتر به عنوان ناظرگذاشتیم. این ناظر یک کیلومتر بر گروه دوچرخه نظارتمی کرد و بعد تحویل می داد به سوارحاضر در سر کیلومتر دیگر. برای ما دراین مسابقه هیچ پیشامد ناگواری روی نداد. آخر مسابقه از ورزشکاران بهوسیله سروان ی درکافه شهرداری تهران پذیرایی شد. مسیر این مسابقه ازلاله زار شروع می شد و از نادری وپهلوی می رفت بالا که جاده ها همه خاکیبود اما خوشبختانه پنچری نداشتیم.

 

بنیانگذاران
از سال1311 من به خدمت وزارت معارف درآمدم کهاز همان موقع مسئولیت دوومیدانی مدارس تهران را به من واگذار کردند. درهمین سال هم من دردانشکده افسری به سمت معلم ورزش استخدام شدم. تقریباًپایه ورزش ارتش و باشگاهها از هماندانشکده افسری شروع شد. با نیروی فعالو قوی که همگی از بنیانگذاران ورزش ایران بودند (میرمهدی ورزنده، ابوالفضلصدری، دکتر بیرجندی،منوچهر مهران، پادگورنی، حسین بنایی، شایسته،غلامحسین مفید، میرمهدی صفوی و .)اولین مسابقه دو صحرانوردی و سایرمسابقات رسمی را برگزار نمودیم.

 پرش ارتفاع و پیست و خندقو دسته بیل!
در سال1312 که معلمدبستان صفوی بودم، آن طرف دبستان خندق بود، آنور خندق هم جالیز. رفتمبازار یک دسته بیل گرفتمو مقداری طناب، دوتا پیت هم می بردیم آنجا. دوتااز بچه ها می رفتند روی پیت ها وطناب را نگه می داشتند و من دورخیز میکردم و می آمدم پرش می کردم.
چون برایپرش با نیزه، نیزه نداشتیم، ازدسته بیل به جای نیزه استفاده می کردم. البته قبل از من مرحوم ابوالفضلصدری و مرحوم بازرگان باهمین چوبها پرش با نیزه می کردند. بدین ترتیب دردوره ای که وسیله ای برای ورزشنداشتیم، خودمان وسایلی را خلق می کردیم.

 استخر کاه و پرش ارتفاع
از سال1313 اولین اردوی وزارت معارف به سرپرستی مستر گیبسون برگزار شد که تمامی معلمینکشورجمع شدند،آمدند منظریه و در این اردو پایه ورزش کشور ریخته شد. اولینسمینار دوومیدانی هم همانجا تشکیل شدو مواد دوومیدانی آموزش داده شد تااین رشته در مدارس پایه ریزی شود. در اردوی منظریه یادم نمی رود که یکاستخر مخروبه بود که منکاه ریختم و پرش ارتفاع یاد می دادم. من همیشه میتوانم 24 سالگی ام را در منظریه مجسمکنم که به دیگران دویدن و پریدن یادمی دهم. من اولین کسی بودم که در پرش ارتفاع درمنظریه با استیل هورین (پیچغربی) 80/1 متر پریدم.

 

شنای مدرن
ما شنایمدرن بلد نبودیم تا اینکه در سال 1313معلمین کالج تهران آمدند و در منظریه که اردو گذاشته بودیم به ما شنایمدرن یاد دادند و اولینکلاس نجات غریق هم آنجا شروع شد. ما از همان سالدر اردوی اقدسیه، به دانشجویاندانشکده افسری شنا یاد دادیم. استخر اقدسیهچیزی شبیه منبع آب و عمقش 6/7 متربود. واترپلو هم برای اولین بار در همینمنبع انجام دادیم، به وسیله سروانقهرمانی پایه واترپلو و شنای مدرن راگذاشتیم. بعد شیرجه را راه انداختیم که گفتیم پرش در آب. اولین سکوی پرشدر آب هم به ارتفاع 3متر، 5 متر و 7 متر در اقدسیه به وسیله مهندسینفرانسوی درست شد.

 کفش همگانی و خط کشیقیطانی
آنزمانها انجمن تربیت بدنیپول نداشت که بدهد به ما و ما مسابقه برگزار کنیم. دوستان ما و پیشکسوتانما از جمله مرحوم صدری باایمان کاملی که به خداوند و کسوت خودشان داشتند،خیلی زحمت می کشیدند. یعنی ما اصلاًوسیله نداشتیم. هر کدام از دوستان منکه می رفتند خارج می گفتند فلانی چی برات سوغات بیارم؟ می گفتم: یک جفتکفش دو». این کفش دو راچند نفر دونده می پوشیدند. این می پوشید صد مترمی دوید و در می آورد می داد بهدونده دیگر که می خواست 400 متر بدود، اومی دوید و تمام می کرد و در می آوردو می داد به دونده استقامت. مااینطوری قهرمان پرورش می دادیم، خوب یادم است. برای خط کشی پیست امجدیه ماسه خروار گچ لازم داشتیم.از مرحوم صدری رئیس تربیت بدنی خواستیم. 150من» به ما داد، گفتیم چه جوری با این150 من» اینهمه جا را خط کشی کنیم؟گفت که پول نداریم، خط قیطانی بکش!» عرض خط باید 5 سانتی متر می شد ولیما چون پول نداشتیمقیطانی کشیدیم.

بعداز تماشای المپیک ایران در سال 1303آمدیم در مسجد سپهسالار آن زمانتشکیلاتی درست کردیم که وظیفه اش برگزاری مسابقات دوومیدانی بین محلاتبود. جا نداشتیم می آمدیممسجد، دور هم می نشستیم و شروع می کردیم به بحثو برنامه ریزی. نه متر داشتیم نه کرونومتر، معیار ما تیر چراغ برق بود. می گفتیم ازاین تیر چراغ برق به آن تیر چراغ برق.همینطوری بین محله ها ومدارس مسابقه برگزار کردیم.
در سال 1310با آقای شعاع معتمدی یک مسابقهدو ترتیب دادیم. در خیابان شهباز (دوشان تپه) که از سر پل دو می کردند، میآمدند تا دم میدان. آنجاخودم هم مسابقه دادم، در رشته 400 متر. اصطلاحاًمی گفتند 400 متر، اما مسافتش زیادتربود. بنده برنده شدم.

 اولین کانون ورزش ایران
در سال1311 کانونی تأسیس کردم بهنام کانون ورزش ایران که آقایان عباس مسعودی رئیس رومه اطلاعات، آقایافخمی، برادرم دکترایزدپناه، آقای ی، محمد ذوالفقاری، برادران امیرابراهیمی، محسنی و قهرمان قهرمانی درآن عضویت داشتند. این کانون در گسترش

منبع: http://danestaniha.blog.ir/category/%D9%88%D8%B1%D8%B2%D8%B4%DB%8C-%D8%A8%D8%AF%D9%86%D8%B3%D8%A7%D8%B2%DB%8C/?page=8